]Annem, Babam Ve Zoraki Yalnızlık
Gönderilme zamanı: 14 Nis 2009, 22:26
Annem, Babam Ve Zoraki Yalnızlık
Anne ve babamı incitmekten çok korkuyorum. Öyle ki son zamanlarda onlara karşı en çok kullandığım sözcük peki, tamam oldu. Sanki onların söylediği birşeye itiraz ettiğim veya onlardan farklı düşündüğüm zaman onları incitecekmişim gibi geliyor. Onlara karşı her zaman böyle hassastım desem yalan olur ancak yine de hiçbir zaman asi bir çocuk olmadım. İyi bir çocuk olmak çoğu zaman kendimi, sırlarımı, sıkıntılarımı onlardan saklamak demekti. Hayatta hiçkimseyi kendi sıkıntılarımla üzmeye hakkım olmadığı gibi onları da üzmeye hakkım yoktu ve ben, anne ve babamın karşısına her zaman yüzünde gülücüklerle çıkan bir çocuk olmaya çalıştım; içim kan ağlasa ve bazen yaşadıklarımın altında ezildiğimi hissetsem de. Kendi kendime yetebilmeyi de yaşamayı da böyle öğrendim. Sanırım onlara karşı kendimi hapsettiğim bu zoraki yalnızlıktan dolayı
ben,
ömrü hayatımı anne ve babamı özleyerek, onlarla aramızda yaşanmamış birşeyler kaldığını düşünerek geçireceğim.
Anne ve babamı incitmekten çok korkuyorum. Öyle ki son zamanlarda onlara karşı en çok kullandığım sözcük peki, tamam oldu. Sanki onların söylediği birşeye itiraz ettiğim veya onlardan farklı düşündüğüm zaman onları incitecekmişim gibi geliyor. Onlara karşı her zaman böyle hassastım desem yalan olur ancak yine de hiçbir zaman asi bir çocuk olmadım. İyi bir çocuk olmak çoğu zaman kendimi, sırlarımı, sıkıntılarımı onlardan saklamak demekti. Hayatta hiçkimseyi kendi sıkıntılarımla üzmeye hakkım olmadığı gibi onları da üzmeye hakkım yoktu ve ben, anne ve babamın karşısına her zaman yüzünde gülücüklerle çıkan bir çocuk olmaya çalıştım; içim kan ağlasa ve bazen yaşadıklarımın altında ezildiğimi hissetsem de. Kendi kendime yetebilmeyi de yaşamayı da böyle öğrendim. Sanırım onlara karşı kendimi hapsettiğim bu zoraki yalnızlıktan dolayı
ben,
ömrü hayatımı anne ve babamı özleyerek, onlarla aramızda yaşanmamış birşeyler kaldığını düşünerek geçireceğim.